kuş yemi kadar yalnız…
Aylardan Mart ve Güneş’in, Elmadağ’la sohbeti inadına uzamıştı o sabah.
Oysa hepimiz üşüyorduk, taşlar bile…
Şenlik bitmiş ve adam bir “kuş yemi kadar yalnızdı.” * orada.
Belki Süleyman çağırmıştı hepsini bilemem. Herkes duymuş ki bir serçe bile yoktu etrafta.
Ya kuş dili bileydim ya cebimde bir kumru olaydı diye eksikleniyor insan.
(*) Turgut Uyar / Yalağuz