Başak'ın Yutmograf'ı

Belize’de sabah kahvaltıdan sonra Meksika’ya doğru yola çıkıyoruz. Neredeyse bütün günümüz yolda geçiyor. Meksika sınırına saat 2 gibi varıyoruz ama sınırı geçmek burada o kadar kolay değil. Oysa Guatemala’dan Honduras’a ve Belize’ye geçişimiz ne kadar kolay olmuştu. Burada doldurduğumuz formlar, pasaport kontrolü, ülkeye giriş için ödediğimiz para ve gümrük kontrolü derken, nereden baksanız bir iki saatimiz sınırda geçiyor. Diğer sınırlarda bavullarımız araçtan inmezken burada x-ray’lerden geçiyoruz hatta bir kaç arkadaşımızın bavulunda kırmızı ışık yandığı için 🙂 bavulları bile aranıyor.

O nedenle programda olan bir tapınağı es geçip, yine yolumuzun üzerinde olan Bacalar gölüne gitmeye karar veriyoruz. Bir de sabah kahvaltısından başka bir şey yemediğimiz için hepimiz çok açız. Tabii Süleyman’da aç 🙂 Sanırım biraz da bu nedenle tapınak yerine göle gidiyoruz :))) Göl kenarında yediğimiz yemek ve içtiğimiz meksika biraları hepimizi kendine getiriyor. Gölde yaptığımız tekne gezintisi, içtiğimiz biraların üzerimize serptiği mayhoşluk etkisini silip atıyor… Bacalar gölü ile söyleyeceklerimi bitirmeden eklemek istediğim bir şey daha var o da bulutlar.

Gece bire kadar yazıyı hazırlıyorum ama fotoğraflar yetişmiyor. Daha doğrusu gözlerim beni terk ediyor. Onlar uykuya geçince ben de ışığı söndürüp uyumak zorunda kalıyorum.

Sabah erkenden yola çıkıyoruz. Kahvaltıyı ne yaptığımızı hatırlamıyorum. Tulum’a gelmemiz öğle saatlerini buluyor. Araçla gittiğimiz yolların en kısası 3-4 saat olduğu için artık bu duruma alıştık. Tulum, deniz kıyısında bir tapınak. Bizi buraya turistik bir merkezden oyuncak gibi bir trenle götürüyorlar.Ancak tepemizdeki öğlen güneşi o kadar etkili ki bulduğumuz her ağaç gölgesine sığınarak -bazan de iguanalarla paylaşarak- rehberin anlattıklarını dinlemeye çalışıyoruz.Deniz öyle cazip ki… Şeytan diyor bırak rehberi at kendini sulara… Ama hem zaman az, hem de ekibi bekletme korkusu var.

Saat iki gibi buradan ayrılıp Playa Del Carmen isimli yerleşim bölgesine gidiyoruz ki bu da yaklaşık iki saat sürüyor. Burası da deniz kenarında bir tatil kasabası. Ve gerçekten çok güzel! Sahili, sahildeki tesisler, çarşısı ile hem daha modern hem de çok hoş bir yer gerçekten. Tam turistik 🙂 Grup denize girmeyi tercih ediyor ama ben gün batmadan gezebildiğim kadar gezmek istiyorum. Önce bir sahile iniyorum. Sahile inerken yolumun üzerindeki bir dalış merkezine gidip biraz bilgi alıyorum. Bu bölgede de dalış yapılacak güzel yerler var. Hele bir de sezonunu denk getirirsen -ne yazık ki bu mevsim değil- balina köpek balığı turları var. Sonra eagle-ray sürülerinin olduğu dalışlar…

Playa Del Caremen’in çarşı, restoran ve hediyelik eşya dükkanlarının olduğu en işlek caddesinde geziniyorum. Ölüler bayramı yaklaştığı için her yerde iskeletler ve onlar için özel anlamı olan Catrina figürüne çokça rastlıyorum. İskelet şeklinde gelinle damat figürü de oldukça fazla. Bu arada cadde üzerinde çok güzel resim galeri var. Dikkatimi çeken dördünü geziyorum. Resimlerdeki renkler ve temalar muhteşem! Fotoğraf çekmek yasak olduğu için ne yazık ki size onları taşıyamıyorum. Yutmi de ağzının suları aka aka bakıyor resimlere. Resimlerdeki renklerin canlılığı kadar bazılarında kullanılan değişik teknikler de çok ilgimi çekiyor. Bir de sürprizle karşılaşıyoruz orada. İlk Yutmi fark ediyor ve “Başak, şu galerideki resimler Küba’da gördüğümüz ressam Martelena’nın resimleri değil mi diye soruyor. Gerçekten de resimdeki kadın figürü o ressamınkine çok benziyor. Galerinin sahibi olan hanıma soruyoruz O da bizi doğruluyor. Bu bizi daha da heyecanlandırıyor. Galerideki diğer resimler hakkında da bilgi veriyor. Çoğu resmin Küba’lı sanatçılara ait olduğunu söylüyor. Amerika’nın bu kadar sıkı ambargo uyguladığı bir ülkenin resimlerinin nasıl olup da burnunun dibindeki bir ülkede satıldığına şaşıyoruz.

Playa Del Carmen oldukça renkli ve eğlenceli bir yer. Ama ne yazık ki yalnızca bir gece kalacağımız için ben önceliği Yutmi’ye veriyorum ve ben ayak üstü bir sosisliyle geçiştirirken, ona müthiş bir ziyafet çektiriyorum. Ama haketti garibim… Onca yol… Onca taş tapınaktan sonra… Ve işte Meksika’nın çıldırmış renkleri.

Bu yazı 02 Ocak 2014 Perşembe günü Fotoğraf, Gezi bölümünde yayınlandı. Bu yazıya gelen yorumları RSS 2.0 beslemesinden izleyebilirsiniz.