Başak'ın Yutmograf'ı

Hayatımın en kalabalık dalışıydı. Ve eğitimlerin içinde de en duygusal olanı… Dalış yerimiz Bodrum. Bodrum’un kalabalığını, gece sokaklardaki keşmekeşi sevmiyorum. Oysa bir döneme ait çok güzel anılarım var Bodrum’da. Hem de o keşmekeşin içinde 🙂 Bodrum’da dalmayı severim ama keşke hep tekne üzerinde kalabilsem. Bodrum dalışlarının en güzel yanı reefler ve dalış teknesi. Levent’e de haksızlık etmeyeyim şimdi, Levent’in Kaş Diving adlı teknesi ve mürettebatı da çok keyiflidir.

Bir süredir dalışlara yalnızca paketler (bizim kulüpte dalışa yeni başlayacaklara takılan ad) için gider oldum. Bu dalışta da niyetim o. Yalnız bu sefer 3 gün dalış var ve son günü Yutmi’ye ayırmak istiyorum. Housing’le (Yutmi’nin dalış ekipmanının adı) olan ilişkileri biraz tazelemekte fayda var zira Ekim’de gerekecek. Hani şu bizim sır yolculuğumuz var ya işte onun için 🙂

Bu dalışta yanlış hatırlamıyorsam 49 dalıcıyız. Bunların 6’sı hoca, 7’si paket… Özel konuklarımız var sonra; Derin (Boğaçhan’ın kızı) ve Efe. Derin 12 Efe 13 yaşında. Onlar da discovery dalışı yapacaklar. Ege (1,5) ve Noyan’da (9 aylık) şeref konukları. Onlara dalış yok 🙂 Otobüsümüz, koridor dahil dolu. Yine en şanslılar koridorda yatanlar. Mülteci otobüsleri halt etmiş bizimkinin yanında.

Bodrum’a sabah saat 8.30 sularında vardık. Sezon ve 30 Ağustos yoğunluğu nedeniyle bu seferki otelimiz Gümbet’te. Otobüsten inip, hatırı sayılır bir yokuş indikten sonra oda, kahvaltı telaşı derken kendimizi yine o hatırı sayılır yokuşu tırmanırken bulduk. Sıcak bir taraftan, yokuş diğer taraftan… Otobüse, ardından da Tekneye ulaştığımızda hepimizde bir rahatlama oldu. Nonediver zamanlarımdaki gibi tekne giderken burna oturup müzik dinlemek istiyorum. Öyle çok seviyorum ki gitmeleri… Uçakla gideyim, trenle, otobüsle, yürüyerek… Ama en çok tekne üzerinde denizdeki gitmeleri seviyorum. Dünyada bir yerde olmak… Neresi olduğu da pek önemli değil. Aklıma yine dünyanın bir yerindeyken, tüm gezi boyunca tekne üzerinde dinlediğim o şarkı geliyor.

Paketlerle ilgili istihbaratım var. Hepsi de havuz dalışlarını başarı ile tamamlamışlar. Yalnız daha önceki eğitime katılmış olan Canan, o grubun dışında. Canan’ı dalış fiziği dersinde tanımıştım. Benim ders anlattığım grup içindeydi. Kendi grubundakiler deniz eğitimlerini tamamlamış, 1* dalıcı olmuşlardı. Canan deniz dalışını sonraya bırakmış olmalıydı ki şimdi yeni grupla birlikte gelmişti.

Size biraz Canan’dan söz etmek istiyorum çünkü bu gezide bana duygusal anlar yaşatan Canan’ın ta kendisidir. Eğitime gelen öğrencilerle tanışırken çoğunlukla neden dalışa başlamak istediklerini sorarız. Ben yanıtların çoğunu unuturum. Çünkü o an onları dinlemekten çok gözlerinin içinde geziniyor olurum. Sözcüklerde değil, gözlerinde bulmak isterim dalışa başlamak istemelerindeki yanıtı. Genelde hepsinin gözleri ışıldar neden dalışa başlamak istediklerini anlatırken. Bu ışıltıyı severim. Onlardan topladığım ışıltılar, benim de gözlerimin daha çok ışıldamasına neden olur.

Dalış fiziğini anlatırken zaman zaman kendi tecrübelerimizden, anılarımızdan ve dalışın bizi etkileyen yönlerinden de bahsederiz. Canan’ın olduğu derste dalış ekipmanlarının bizim için önemini anlatırken, orta suda kalmanın benim üzerimde yarattığı hiçlik etkisinden bahsetmiştim. Orta su dediğimiz, hangi yöne bakarsan bak, mavilikten başka bir şey görmeme halidir. Dalış bilgisayarından başka hiçbir referans noktasının olmadığı yerler… O an ne yer, ne zaman, ne sen… Masmavi bir boşluk ! Bu hiçlik duygusu uyandırıyor bende. Bundan etkilenen ikinci kişiydi Canan. Bunu anlatırken gözlerinde oluşan ifade, heyecan ve büyük bir meraktı. Soruları bu gözlemimi doğruluyordu. Benim anlattıklarımdan sonra, “bunu görmek istiyorum” dedi.

Ve işte ne büyük tesadüftür ki, Canan benimle eğitim dalışına inecek. Ancak biraz sıkıntısı var. Kafası suyun içindeyken regülatörden (dalış sırasında nefes almamıza yarayan aparat) yeterince hava alamadığını düşünüyor. Düşünüyor diyorum çünkü bu bizim dalış sırasında sıkça karşılaştığımız bir sorundur. Ona dalıştan önce tekne üzerinde tüpe bağlı regülatörlerden tek tek nefes aldırıyorum ve nefes almakta zorluk çekip çekmediğini soruyorum. Sıkıntı olmadığını burada hava alabildiğini ama suda hava alamadığını yada çok az geldiğini söylüyor. Kuşanıp suya atladığımızda, kendisinden dalışa geçmeden önce su yüzeyinde kafasını suya sokup regülatörden nefes alıp vermesini ve kendisini hazır hissettiğinde dalışa geçeceğimizi, eğer istemezse dalmayacağımızı söylüyorum. Su üzerinde dengede duramadığı için de çok bunalıyor. İlk başlarda yapamayacağını söylüyor. Ama “hiçliği” görmek istediğini o da ben de biliyoruz. Biraz daha su yüzeyinde kalıp aşağıyı izlemeyi öneriyorum ve bir süre sonra aslında regülatörden nefes alıp vermekte sorun olmadığını kendi de görüyor. Denge konusuna gelince; benim onu dengede tutacağıma inanmış olmalı ki “hadi hazırım” diyor. Birlikte suyun altına doğru yavaş yavaş inmeye başlıyoruz. Ellerimiz kadar gözlerimiz de birbirine kenetlenmiş. Kulakta sorun yok, nefes alıp veriyor, o da güzel, maskeye su dolmaya başladı… Bir elimle onu tutarken diğer elimle maske tahliyesi yapması için kendi maskemde nasıl yapılacağını gösteriyorum. Neyse onu da başardı… Eğitimdeki ekip aşağıda oturuyor. Canan alışsın diye ben hemen oturtmuyorum onu, sualtında biraz geziyoruz. Sonra O da oturuyor.

Eğitimleri tamamlandıktan sonra yine su altında kısa bir tur atıyoruz ekiple beraber. Canan’la biz grubun gerisindeyiz. Eleleyiz. Sağımızda kıyı var ama sol taraftaki mavilik çok hoş. Görüşte iyi. Ama ileride maviden başka bir şey yok, bir de onlarca küçük papaz balığı… Canan’ın elinden tutup o maviliği gösteriyorum. Yalnızca ileri baktığında ne öndeki grup, ne zemin ve geride kalan kıyı… Gördüğün şey yalnızda üzerine onlarca küçük papaz balığı serpiştirilmiş bir mavilik… Canan kitlenip kalıyor bu görüntüye. Kitlenip kalıyor diyorum çünkü ne palet vuruyor ne ellerini kollarını sallıyor. Öylece durup o maviliğe bakıyor. O maviliğe, ben ona bakıyorum. Gözlerimden akan yaşlar ve burnumdan akan sümükler, maskemin içini dolduruyor. Öyle birkaç dakika geçiyor. Sonra onu oradan çekip alıyorum. Gruba yetişmemiz lazım. Maskemin içine dolan vücut sıvılarımı boşaltıyorum. Gruba yetiştiğimizde Canan çok daha rahat görünüyor. Bir süre elimi bırakıp kendi başına yüzüyor. Ve bana hiç unutamayacağım çok özel bir an, hatta bir dalış hediye ediyor.

Canan 45 yaşında, benden iki yaş küçük ve benden 10 yıl sonra böyle bir deneyim yaşıyor. Bir çocuk annesi ve belliki ayakları yere basan güçlü bir kadın. Bunu neden söylüyorum; çünkü böyle insanlar kontrolün genellikle kendilerinde olmasını isterler ve dalış gibi ayağı yere basmayan, ilk başta kontrolü başkasına bırakacağın bir aktiviteye kolay kolay yanaşmazlar. Bence Canan yaşına ve yapısına göre büyük bir iş başardı. Ve Canan gibi insanlar ancak kendileri isterlerse birşeyi yaparlar. Tabii bütün bunlar benim düşüncelerim.

“Şimdi bunların hepsini çöpe atabilirsiniz” derdi Wittgenstein olsaydı, “bunlar benim gerçekliklerim!” Wittgenstein’ı bunun için seviyorum !

Umarım gerisi gelir, birlikte başka dalışlar da yaparız Canan’la. Öyle veya böyle bu armağan için Canan’a teşekkür ederim. Ve tabii bana bunun için fırsat veren Boğaçhan’a…

İlk iki gün paketlerin açılışını tamamlıyoruz. Mert ve Emre diğer paketlere gayet güzel gözkulak oluyorlar. İyi ki varlar… Elif, Zeynep, Seda, Rıfatcan, Azmi ve Giray dalışlarını başarı ile tamamlıyorlar. Onları da buradan tek tek kutluyorum. Derin ve Efe de Boğaçhan’la ilk donanımlı discovery dalışlarını yapıyorlar. Onlar, Utku ve Mert gibi  çocuklar bu dünyanın şanslı çocuklarından. Bırakın sualtına dalmayı, denizi görmemiş çocuklar öyle çok ki bu dünyada… Onları da kutluyor ve güzelliklerin hayatlarından eksilmemesini diliyorum.

Bu arada Yutmi de sessizce otel odasında kendi sırasının gelmesini bekliyor. Sanırım onu diğer bölüme bıraksam iyi olacak zira bu yazı yeterince uzun sürdü.

Yazımı bitirmeden bir de tekne ekibine teşekkür etmek istiyorum. Öyle yardımcı ve öyle şefkatliydiler ki, içimden o teknede yaşayan bir fare olmak geldi 🙂

Bu yazı 02 Eylül 2013 Pazartesi günü Dalış, Gezi bölümünde yayınlandı. Bu yazıya gelen yorumları RSS 2.0 beslemesinden izleyebilirsiniz.