“Mİ”li Günler (8)
Kocaman göbekli, kambur televizyon aletini arabamın arka koltuğuna emniyet kemeri ile bağlayıp, kendi evimin, mahallemin yolunu tutuyorum. O aleti kime , nereye bırakacağımı bilmiyorum. Evimin kapısından içeri girmemle içim huzur doluyor. Yatağımda yatmayı, kendi banyomda duş almayı özlediğimi hissediyorum. Yabancı bir evi karıştırır gibi her bir çekmeceyi çekip itiyorum. Karşılaştığım eşyalarım ile san ki onlar yaşamıma yeniden gelmişler gibi selamlaşıyorum. Bir fincanlık kahve poşeti evimin hediyesi oluyor. Fincanım ile terasıma çıkıyorum. Dikip büyümelerini beklediğim papatyalarımın ne kadar kocaman olduklarına hayretle bakıyorum.
Her gün gördüklerimizin ne kadar güzel olduklarını zaman geçince anlamak bu olsa gerektir.
Kocaman bir televizyon aletini arabanızın arka koltuğuna bağlamış ve de nereye koyacağınızı bilmiyorsanız, tek yapılacak şey beklemektir.
Kahvem fincanımın dibine, sigaram filtresine varmadan mucizenin sesi uzaktan geliyor: “Huurdaci geldi huuuurdaciiii.Hurdalar aliyom huuurdaciiii”. Bu, sadece hurda anonsu değil, makamlı bir söyleyiştir; üstelik ses mükemmeldir. Sokağa fırlıyorum, hurdacı Nuri’nin yolunu kesip,arka koltukta mahsur kalmış aleti gösteriyorum. Nuri, selamla, dua ile aleti arabasına alıyor. Gömleği her zaman temiz , ütülü olan bu adam, nerelerde olduğumu soruyor. Nerelerde olduğumu sebebi ile anlatıyorum. Sesimden çaresizliğimi seziyor ,bana bir adres veriyor. Adres, önümdeki cadde. Kedi, köpek, kuş maması satan bir dükkan.
Gidip, Dilek ile tanışıyorum. Dükkanın içi yavru kedi, bulunmuş köpek ile kaynıyor. Bu kadar hayvan ile ne yaptığını soruyorum. Dilek, “sahiplendiriyorum” cevabını veriyor. İçim biraz rahatlıyor. Durumumu anlatıyorum; “Mİ” leri bulduğum günden beri neyin nasıl olduğunu bir bir sayıyorum.
* * *
Zaika (devam edecek)
27 Haziran 2014 Cuma, 17:55 at 17:55
Şu anda biramdan bir yudum alıp, sigaramdan da derin bir nefes alıp keyifle okudum, okudum da uzunluğu kısa geldü:)) Bekliyorum keyifle devamını.