Karşı pencere
Ne kadar çok pencereden baktık dünyaya. Evler, okullar, oteller, hastaneler, restoranlar,uçaklar, dolmuşlar, otobüsler, trenler, gemiler…saydıklarımın bize ayrılan, ya da top yekün bizim olan pencerelerinden..
Biz bu pencerelerden bakarken, gerçek olan gördüklerimiz mi idi; yoksa bize görünenler mi idi gerçek olan?
Bir zamanlar, camlarını özenle temizlediğim pencerelere, karşı kaldırımdan bakıyorum. Güldüğüm, ağladığım, şarkı söylediğim, sevgilime mektup yazdığım, seviştiğim, mumlar yakıp, sofralar kurduğum pencerelerin dışından, içerisini göremiyorum. Gördüğüm, gelip geçen gölgeler.
Karşı kaldırımdaki penceremden, başka ağaçlar, başka duvarlar, başka çitler görüyorum. Oysa onlar hep orada ve var idiler.
Zaman zaman pencere değiştirmekte fayda var. En güzeli de şimdi, şu anda içini göremediğin pencereyi çoktan unutmuş olmak. Her ne kadar o pencereden uzun zaman dünyaya bakmış olsam da.
Anamın karnından çıktım ama bir daha içine girmek istemem doğrusu. Sıkılırım.
sevgiler
z.
10 Aralık 2014 Çarşamba, 19:52 at 19:52
Eski evim aklima geldiginde bu hisleri aynen yasiyorum…