Bir kere daha anladım ki sevgi yürek ister. Sevgiye ve iyiliğe bakabilmek, bir filmde bile olsa görüp, anlayabilmek -hele ki bu zamanda- zor iş… Zor iş bir elin yüreğine dokunmasına izin verebilmek. Canın acıması gibi değil, daha derinden, daha sarsıcı bir his bu. (daha&helliip;)
Yaz aylarına denk gelen bayram tatillerinde Ankara’da kalmak gibi güzeli yok… Kalabalık yoook, her yer sakiiiin, en güzeli de trafik keşmekeşi yok. Bugün bayramın üçüncü günü ve ben, Ankara’nın sakin sokaklarında dolaşırken bulduklarımı ve gördüklerimi sizlerle paylaşmak istedim.
AVM’ye gitmeyi pek sevmem ve gideceksem de daha çok de sinema izlemeye giderim. Geçtiğimiz hafta “!f Ankara Film Festivali” vardı ve festival Armada’daydı. Böylece ben de üç gün üstüste avm’ye gitmek durumunda kaldım. Yutmi avm sevmez. Ama Yutmi Cunyir tutturdu beni de götür diye. E peki hadi gel o zaman dedim ben de… Bakın neler yuttu ufaklık. (daha&helliip;)
Yağmur hiç durmadan yağıyordu ve rüzgar elimdeki şemsiyeyi parçalamayı başarmıştı. Cimriliği bırakıp, daha pahalı ama daha dayanıklı bir şemsiye edindim. Yağmura ve rüzgara rağmen dolaşmaya devam ediyordum. İskelenin solunda kalan, denize paralel sokaklardan birinde, yerde beni davet eden neşeli seramikleri takip ederken kendimi KEPENEK KEREMİK seramik atölyesinin içinde buldum.
“Hayat, çok daha küçük ayrıntıların büyük roller üstlenebileceği şaşırtıcı ayrıntılarla doludur.”
N.B.C
Yutmi ve ben, hiç bir fotoğraf sergisinde böylesine keyifli bir oyun oynamamıştık 🙂 Ve bu keyifli anları biraz, yukarıdaki söze güvenerek, biraz Nuri Bilge Ceylan’ın alçakgönüllü duruşuna ve hoşgörüsüne sığınarak sizlerle paylaşmak istedik. Üstelik itiraf ediyorum, oyunu ilk başlatan Yutmi oldu. 🙂 (daha&helliip;)