Bu bölümdeki fotoğrafları, dağlardaki baharı göremeyen ama yüreklerinde -en zor anında bile yaşamın- çiçek açtırmayı başarabilen aydınlık, güzel insanlara armağan ediyorum…
Aynı yalınlıkla ölmek isterim Kırda bir çiçek gibi, sakin, gösterişsiz. (daha&helliip;)
Gecenin bir vakti nereden geldiyse aklıma…
Çok eskilerden çıkıp geldi, parkın birinde buldu beni, şu doğa sever, cefakar ve de vefakar baaayan 🙂
Trenden indiğimiz gibi odun pazarına gidiyoruz. Yutmi ilk önce cam müzesine gitmek istiyor. “Oraya öğlen gideriz” diyorum. “Bak hazır güneş tepemize çıkmamışken gel biraz sokaklarda dolaşalım.” “Haklısın” diyor. (daha&helliip;)
Korkma yanımda kal, şarkılar gibi
Madem yalnız değiliz, bize bir şey olmaz
Gitmek dediğin ne, her sabah bir gemi kalkıyor
“Başak patlatalım mı artık bu susuşu*, ne dersin? Sırtımıza asalım güneşi bu sabah*, yollara düşelim ne olur… İki aydır evden çıkmadım. Bahar geldi ve eminim dışarıda çok güzel şeyler oluyor. Hem bilmiyor musun, dünyada en iyi şeyler dahi göstereni olmazsa değersizdirler.** ”
Duyduklarıma inanamıyorum. Bunları söyleyen Yutmi mi?! (daha&helliip;)