Merhaba,
Bugün 12 Mayıs Perşembe.Ankara’ya, evime geleli yaklaşık 14 saat oluyor… İnternetli dünyaya geri döndüğüm için, kolay ve hızlı yoldan eşe dosta selam yolluyorum. “Döndün mü?” diyorlar. Ben de “Bedenim döndü ama ruhum hala Küba’da” yanıtını veriyorum. Ruhumu toparlamam çok kolay olmayacak, farkındayım… Onun için hemen o dünyada yaşadıklarımı kendi dünyama aktarmaya başlıyorum. (daha&helliip;)
Bugün 27 Nisan Çarşamba. Ve ben planlanandan tam 3 gün önce yola çıkıyorum. Bu yazı Yutmoğrafıma düştüğünde ben Küba’ya doğru yola çıkmış olacağım. Hani ilk bölümde “Daha gitmeden ilginç olaylar yaşamaya başladım bile. Bakalım bu gezi nelere gebe ?” demiştim ya, işte onun üzerine daha neler oldu neler 🙂 (daha&helliip;)
Küba, benim için Dünya’daki en özel ülkelerden biri. Benim bu ülkeyi görebilecek olmam ise rüya gibi bir şey. Evet Yutmoğraf’ım ve ben Küba’ya gidiyoruz… Daha gitmeden ilginç olaylar yaşamaya başladım bile. Bakalım bu gezi nelere gebe 🙂 ? Her zaman olduğu gibi Küba’da da yaşadıklarımı sizlerle paylaşacağım. 29 Nisan’da başlayacak yolculuğumuzu bir dizi halinde Yutmoğrafıma aktaracağım. Yazılar ve fotoğraflarla sizi de oralara götürmeye çalışacağız. Küba’ya giderken tüm devrimcileri, paylaşımdan, dayanışmadan, yardımlaşmadan, sevgiden ve emekten yana olan dostlarımı da yüreğimde götüreceğim. Bu arada dönüşte size başka bir süprizimiz daha olacak 🙂
KÜBA’YA GİDİYORUZ ! ( .I. BÖLÜM )
Annemlerle yemekteyiz. TRT’de program yapımcısı olan arkadaşım Banu aradı; “Bu ay sonu Küba’ya çekime gidiyoruz sen de gelmek ister misin?” Bu ani teklife şaşırmış, o an için ne diyeceğimi bilememiştim. Küba, görmeyi çok istediğim, benim için dünyadaki en özel ülkelerden biri. Yıllarca ve hâlâ Amerika’ya başkaldırabilen bu küçük ülke, saygınlığını tüm dünyaya kabul ettirmiş durumda.
Banu’nun teklifi beni çok heyecanlandırmıştı. Üstelik söylediği tarihi düşündükçe heyecanım daha da artıyordu. 1 Mayısta Küba’da olmak! Ama önümüzde o kadar az bir zaman vardı ki… (daha&helliip;)
Bu yazıdaki fotoğraflar gerçek, anlatılanlar hayal ürünüdür.
6 Mart pazar. Aracımız bir köyün içinde durdu. Puslu, gri esrarengiz bir hava vardı. Yaklaşık otuz kişiydik. Herkes yürüyüş için son hazırlıklarını tamamladığında yola koyulduk. Köyün içinden geçerken garip bir şeyler hissettim. Ortalıkta kimsecikler yoktu. Bir tek köpekler delicesine havlıyordu. Sanki bizi olacaklara karşı uyarmaya çalışıyorlardı. Köyden uzaklaştıkça tırmandığımız tepe de dikleşiyordu. Bir ara neredeyse 85 dereceyi buldu.
Gruptan ayrılmıştım. Çiğdemleri bir an önce görmek istiyordum. Bu kış vakti yürüyüşe gelmemin tek nedeni vardı o da “çiğdem tarlası” görmek. Köyde yağan yağmur, tepelere çıktıkça kara dönmüştü. Hatta bir süre sonra korkunç bir kar fırtınası başladı. Bunun üzerine bir de sis inmez mi? Önümü güçlükle görebiliyor, ama tırmanmaya devam ediyordum. (daha&helliip;)
Dido’cum, bu yazıyı ve fotoğrafları sana ithaf ediyoruz (yutmoğrafımla ben 🙂 ),
Yılbaşı gecesinin ertesiydi. Üç haftalık hastalığın ardından, gideyim mi, hiç halim yok filan derken kendimi bavullarımla beraber ASTİ’de buldum. (daha&helliip;)