Artık yaşlandım mı yoksa sporsuzluk adamı bu kadar mı çok etkiliyor bilmiyorum ama pazar günkü doğa yürüyüşünü daha yeni yazabiliyorum. Dün akşam eve döndükten sonra sıcak suyun altında bir taraftan iliklerim ısınırken bir taraftan da kaslarımı gevşettim. (daha&helliip;)
Nasıl oldu bilmiyorum ama en uzun gezi yazısı bu oldu. Ya yaşlandıkça çenem düşüyor ya da bu işte bir iş var… Hayırlısı… Bugün 27 Aralık (Atatürk’ün Ankara’ya gelişi) yılın bitmesine 4 gün kaldı… 2012 bitmeden evime dönme telaşı içinde oturdum bilgisayarımın başına.
İlk defa bir gezi yazısını bu kadar uzun bir zamana yaydım. Yazı uzayıp araya zaman girdikçe neşemi ve ilgimi kaybetmeyecek anıları hatırlamaya da çaba gösteriyorum. Örneğin bu bölümde 6. Dalai Lama var 🙂
Sera Tapınağın’ın bahçesine geldiğimizde bahçenin genç ve orta yaşlı rahiplerle dolu olduğunu gördük. Gençler oturuyor, yaşları daha ileri olanlar ayakta duruyordu. Bir an için ayaktakilerin yerdekilere tokat attığını sanıp dehşete kapıldım. Meğerse bu bir çeşit eğitimmiş.
Rehberimizin anlattığına göre; bu eğitim sırasında herkesin bir diğerine göre farklı düşüncelere sahip olabileceği ve buna kızmamak gerektiği öğretiliyormuş. Buradaki öğrenciler, (daha&helliip;)
Artık Lhasa’dayız. Hava kararmış olmasına rağmen şehrin ışıkları bize nasıl bir yere geldiğimize dair bir fikir veriyor. (daha&helliip;)