İlk gece trekingi ile ilgili gösterebileceğim, Yutmi’ye uykusunun arasında yutturabildiğim tek fotoğraf bu işte. (Not: fotoğrafa armağan ettiği şiir için Sevgili Serdar’a teşekkürler 🙂 )
Gökhan’dan Çamlıdere’deki gece yürüyüşü ile ilgili duyuru geldiğinde “hımmm ilginç olabilir” dedim içimden. (daha&helliip;)
Kamp alanına vardığımızda ilk defa ikiye bölündüğümü hissettim. Ruhum Ankara’da, bedenim Aladağlar’ın eteklerindeydi. Bu his, dağlarda geçirdiğim iki gün boyunca sürdü. Ancak şunu söylemeliyim ki doğa, sahip olduğ
umuz en değerli hazine. Doğanın insanın ruhunu yıkayıp temizleyen, insan sevgisini büyüten bir özelliği olduğunu, doğadan uzak yaşamanın, insandan uzaklaşmayı getirdiğini düşünüyorum. Bugün bu uzaklaşmanın bedellerini, doğal felaketlerle, insan katliamlarıyla ödüyoruz. Bana ne çok geziyorsun diye takılıyorlar. Aslında o gördüklerinizin çoğu hafta sonu ve çoğu günübirlik katıldığım geziler. Günümü şehirde, AVM’lerde geçirmek yerine, ya denize ya dağlara, yayalara, ovalara gidiyorum.
Üç hafta önce gittiğimiz Aladağlar gezisini yeni kaleme alabiliyorum. İlk defa cümle kurmak ve odaklanmak konusunda sıkıntı yaşıyorum. Ama bu yazıyı yazmam gerektiğini düşünüyorum. Herşeye rağmen böylesi güzellikleri de paylaşmaya devam etmem gerektiğini düşünüyorum. Bunu geçen akşam küçük bir arkadaşımın davetlisi olarak gittiğim bir dans gösterisinde daha iyi anladım. (daha&helliip;)
İnanın bu yazının fotoğraflarını -henüz- ben de bilmiyorum. Ve siz bu yazıyı okurken ben o fotoğrafların peşine düşmüş olacağım… 🙂 Yutmi, bir iki hafta öncesinden başladı heyecanlanmaya. Yok bu seferki ne yurtdışı gezisi, ne de dalış… (daha&helliip;)
Nobel Barış ödülü sahibi, 1910 Üsküp doğumlu, Arnavut kökenli bir katolik olan Rahibe Teresa’nın “anı evi” ne ait fotoğrafları paylaşmak istiyorum.
600 metre karelik bu ev, mimar Vangel Bojinovski tarafından tasarlanmış. Detaylar ilginizi çekebilir. Özellikle de mimar arkadaşların.
Kalkandelen’de 20’şer dakikalık cami ve tekke gezimizin ardından tekrar yollara düştük. 15,5 saatlik yolculuğun sonunda Ohri’deki otelimize vardığımızda otobüs alkış sesleri ile çoştu 🙂 Çölde vaha gibi bir şeydi bu…
Hepimiz otobüsten inip, bavullarımızla birlikte otelin lobisine yönlendiğimizde, otel görevlisi bayan bizi durdurdu. (daha&helliip;)