….
-Alo!?
-Merhaba Suna, ben Sarp, nasılsın?
-Sarp!? Aaaaa merhaba ne güzel sesini duymak… ben iyiyim sen nasılsın, nerelerdesin, neler yapıyorsun?
-Deli gibi koşturuyorum, iş, güç… bir türlü arayamadım seni… yıllar nasıl geçiyor…
-Olsun… hayat bazen soluk aldırmıyor insana. Ama iyi olmana ve aramana çok sevindim.
-Bir akşam yemek yiyelim mi?
-Tabii ki… çok sevinirim… (daha&helliip;)
Geçen gün hurdalıkta WALL.E ile göz göze geldik.
“… yaşamanın kendisi bir sanattır. Yaşama sanatında insan hem sanatçı, hem de sanatının nesnesidir; o hem heykeltıraş, hem de mermerdir; o hem doktor hem de hastadır.”
Erich Fromm
Hey gidi Karadeniiiiz, o iniş çikişlarun benim taşlarimu yerinden oynattu, keçilarimu ziplattu da…
İki senedir kafama takılıp duran birkaç şey vardı; ben niye hurdalıklarda dolanıp fotoğraf çekiyorum ve eş zamanlı hayatıma giren iki konunun; kintsugi ve wabi-sabi’nin bununla ilgisi ne? Sanırım yavaş yavaş taşlar yerine oturmaya başlıyor. İnsanda vertigo etkisi yaratabilen konular bunlar.
Van’a ilk seyahatim. Van’a yolculuk… Vurgusu sanki aya yolculuk der gibi değil mi? Belki de bende öyle bir çağrışım yaratıyordur. Zira öyle bir kaç şey gördüm ki aya gitsem beni ancak o kadar şaşırtırdı herhalde. Küçük havaalanı beni şaşırtmadı. Küçük ama düzenli göründü gözüme. Bununla birlikte konaklayacağımız otele geldiğimizde yüzüme manalı manasız bir sırıtış yerleşti. İşte şimdi şaşırmaya başlamıştım. Kahkahalarla gülmek geliyordu içimden ama yakışık almaz deyip bastırıyordum. Üstelik Ankara’da ya da başka büyük şehirlerde de buna benzer hatta bin beter ne manzaralar var… İstanbul’da olsa bir nebze daha anlaşılabilir belki hani Bizans dönemi ile ilişkilendirmek açısından filan… ama içiiii, dışıııı… sanırım mesleğin getirdiği bir bakış açısı olsa gerek gördüklerim karşısındaki duygularımı kontrol etmekte zorlandım. Bari buraya yazayım da kafaya takmaktan kurtulayım dedim. (daha&helliip;)