….
….
….
“Kapat gözlerini ve düşün
ipekten bir deniz
pamuktan bir gökyüzü “
Bu yazıyı düş kurabilen, düşlerini yaşatabilen ve onları gerçekleştirenlere armağan ediyorum.
Neredeyse uykusuz geçen üç günün ardından bu sabah kupkuru bir ağızla uyandım güne. Sabaha karşı 3:30 gibi varmıştık Ankara’ya ve ben kendimi bu yatağa nasıl getirdiğimi hatırlayamıyorum.
Türkçeyi çok seviyorum 🙂 Durun durun kaçmayın edebi konulara girmeyeceğim 🙂 Biraz dalış yapacağız hepsi o… tabii eğer isterseniz. Bir de şu sallanma dursa iyi olacak. Biri masayı tutsa ne güzel olacak. 🙂
Bu gün gezinin 9.gününe uyandık ve şu an yapmak istediğim tek şey yazmak. Deniz kenarında oldukça şık bir otelin terasında gün doğarken, doğan güneşe ve Yutmi’ye rağmen bu satırları yazıyor olmak nasıl bir şımarıklıktır acaba 🙂 Beyaz kumu ile uzun bir sahil, palmiyeler, rengarenk evler ve güzel otellerle dolu bu güzel adaya herkesin gelmesini yürekten dilerim. Gerçekten cennet gibi bir yer burası. Bu güzelliklerin fotoğraflarını paylaşacağım sizinle ama şimdi sabırsızlığımın nedeni olan konuya gelelim; yani dün yaşadığım maceraya… (daha&helliip;)
Büyük yolculuktan önce artık bir şey yazmam diyordum. Onun için Selimiye’ye giderken Yutmi’yi de almadım yanıma. Ama geçen hafta sonu dalışından sonra dayanamadım ki… Sezonun son dalışı için -tabii benim için- harika bir dalış oldu! Aslında Selimiye’ye tek gidiş nedenim Alü’cum. Tek endişemse büyük yolculuk öncesi üşütüp hasta olmak. Üstelik tam da üşütüp hasta olunacak bir havayla karşı karşıya kalmadık mı!? Bu kısmı annemleri tanıyanlar bir sır olarak saklarsa sevinirim 🙂 Pişman mıyım HAYIR ! Yutmi’yi yanıma almadığıma pişman mıyım ? EVET ! 🙁
Dönüş yolunda Savaş, “bu dalıştan Yutmoğraf’a çok malzeme çıkar” dedi. Haklıydı. Bu sabah ilk işim Yutmi ve Yutmoğraf’ın nüfus cüzdanlarını aldıktan sonra yazmaya koyulmak oldu 🙂 Bunu yazmazam çatlardım; artık onlar da birer vatandaş 🙂 Bir pazartesi sabahı, muhteşem bir dalış gezisinin ardından bir de bu olay… Bir haftaya daha güzel nasıl başlanır acaba 🙂 (daha&helliip;)