Başak'ın Yutmograf'ı

Birkaç hafta önce Annem aramıştı “ 5 Aralık Pazar günü Seslerle Anadolu” diye bir oyuna gideceğiz, bilet sayısı sınırlı, çünkü bu sefer Boztepe’deki kızlarımızı da götüreceğiz. Bilet istiyorsan hemen söyle” dedi. Kafadan 5 kişi dedim.

Annem’e kaç çocuk geliyor diye sorduğumda yaklaşık 35-40 çocuk geliyor dedi. Çocukları tiyatroya götürmek için servis aracı tutmuşlar. Ama Annem yine de ya sığmazlarsa diye endişe ediyordu. Benim de arabayla Boztepe’ye gelmemi istedi. Eğer servis aracına sığmayan olursa, benim arabaya alacaktık.  Nitekim Pazar günü gelip, çocuklar servis aracına bindiğinde iki çocuk ve iki anneyi de ben arabama konuk ettim. Aslında bilet sayısı sınırlı olduğu için bu oyuna anneler gelmeyecekti ama iki anneden birini, çalıştığı için çocuğuyla diğerleri kadar zaman geçiremiyor diye annem özellikle davet etmişti.  Diğer anne de sanırım kızının rahatsızlığı nedeniyle, kızıyla beraber geliyordu. Çocukların hepsi en şık kıyafetlerini giymişlerdi.

Oyun Operet Sahnesindeydi. Oyunla ilgili ön araştırma yapmadığım için ne ile karşılaşacağımı bilemiyordum.  Yalnız adından da anlaşılacağı gibi müzikli bir oyun olacağını tahmin ediyordum, hepsi o. Operet Sahnesi’nin bahçesine geldiğimizde, tüm çocuklar, tek sıra halinde, giriş için beklemeye başladılar. Gözlerindeki heyecanı ve mutluluğu anlatamam. Boztepe’deki çocuklar, bizim çevremizdeki ailelerin çocukları gibi sinemaya, tiyatroya, konsere gidemiyorlar. O nedenle Vakıf tarafından düzenlenen bu etkinlikler onları çok heyecanlandırıyor.

Çocuklar hep birlikte içeri girip, salondaki yerlerine yerleşiyorlar. Benim tek endişem; sahneyi nasıl görecekler?  O kadar minikler ki… Kızlarımız ilköğrenimin 4.,5.,6.,7.ve 8. Sınıflarındalar. Hele 4. ve 5.sınıftakiler minicik.  Önlerinde oturan teyzeler, amcalar, ağabeyler, ablaların aralarındaki boşluklardan sahneyi görebilecekler yalnızca…

Oyun başladığında, gösterinin bir grup Ankara Devlet Opera ve Balesi sanatçısı tarafından sahneye konmuş olduğunu görüyorum. Anadolu’nun değişik yörelerinden türküleri, bale sanatçılarının koreografisi eşliğinde sunuyorlar.  Beni en çok mutlu eden,  türkülerimizin eğitilmiş sesler tarafından, şan tekniğini öne çıkarmadan söyleniyor olmasıydı.  Türküler çok güzeldi, yorumlar muhteşemdi. Dinlerken, insan çok sesli müziğin etkisini iliklerine kadar hissediyordu. Müzikali izlerken, bunun çocuklar için ne kadar hoş bir şey olduğunu düşündüm. Türkülerin geçişi sırasında yapılan açıklamalar, anlatılan öykülerin sunuş şekli olayı biraz basitleştiriyordu (izleyici profili sanki çocuklarmış gibi hazırlanmıştı çünkü)  ama yine de çocuklar için yararlı olduğunu düşündüğüm için o bile bana batmadı. Güzel olan bir diğer şey de; çocukların çıt bile çıkarmadan müzikali dinlemiş olmalarıydı. 40 kadar çocuk… Zaten konser sonunda çocuklarının yakınlarında oturan bir grup izleyici, kızları, oyunu bu kadar sessiz ve güzel bir şekilde izledikleri için tebrik etmiş.

Müzikal bittiğinde ilk iş çocukların yanına gidip nasıl bulduklarını sormak oldu. Hepsi de çok beğenmişlerdi. “Kolay izleyebildiniz mi? Görebildiniz mi?” diye neredeyse hepsine tek tek sordum.  Gördüklerini söylediler. Emin olamadım doğrusu ama yine de sevindim. Keşke bu tip yerlerde çocuklar için minder bulundursalar…

Çocuklarla birlikte tekrar arabalara doluşup Boztepe’nin yolunu tuttuk. Hava kararmıştı. Ben mahalleye servis aracından önce varmıştım. Boztepe’deki Fişek Vakfı’nın önünde anneler, babalar çocuklarını bekliyorlardı. Bizi görünce rahatladılar. Havanın kararmış olmasıydı onları tedirgin eden. Haklıydılar, ne de olsa o insanlar, canlarından bir parçayı emanet ediyorlardı… Otobüs geldiğindeki sevinçlerini görmeniz lazım. Yalnızca onlara kavuşmanın ötesinde bir heyecan içindeydiler, hissedebiliyordum. Kendilerinin bile gitmediği, gidemediği bir dünyadan geliyordu çocukları. Kim bilir neler gördüler, neler anlatacaklar annelerine, babalarına, kardeşlerine, ninelerine, dedelerine… Servisten inen her çocuğu bir yakını karşıladı. Biri hariç. 4. Sınıflardan küçük bir kız çocuğu bu.  Annem sordu “Seni almaya kimse gelmeyecek mi?” “Gelmeyecek” dedi küçük kız çocuğu karanlıkta parlayan gözleriyle bize bakarak. Annesi rahatsızmış onun için gelemeyecekmiş.  “Evin nerede?” diye sordu annem “Uzak mı?” “Yok Oya teyze uzak değil, ormanlığı geçince” dedi. Benim gözlerim açıldı “Ormanlık mı?” .  Etrafımızdaki birkaç çocuk evi tarif etmeye çalıştılar. Annem  “Biz seni bırakalım” dedi. Küçük kız “Yok ben giderim siz yorulmayın Oya teyze, zaten araba girmez oraya” diye yanıtladı. Karanlığa rağmen gözlerindeki korkuyu görmemek mümkün değildi. Anneme “Ben bırakırım onu anne sen merak etme” dedim ve küçük kızla birlikte Boztepe sokaklarında yürümeye başladık.

Ormanlık dediği yer, yoldan ayrılıp, gecekonduların arasından geçilen, karanlık bir sapaktı. Ortada orman yoktu ama küçük kızla konuşurken, O’nu korkutan şeyin aslında karanlığın içinde, ağaçların arasından her an çıkabilen iki köpek ve bir horoz olduğunu anladım. Sapağa geldiğimizde “Hali bakalım tut elimden” dedim ve karanlığa doğu elele yürümeye başladık. Toprak yol oldukça bozuk, dar ve biraz da dikti. Neyse ki biz oradan geçerken karşımıza ne köpek ne de horoz çıktı. Evine varmak için çok fazla yürümedik aslında ama küçük bir kızın, gecenin karanlığında tek başına gidebileceği bir yoldan da geçmedik. Onun ormanlık dediği o karanlık sapakta yürürken, küçük kızın kalbinin atışını, avucumun içinde tuttuğum o küçücük elinde hissediyordum…

Bu yazı 06 Aralık 2010 Pazartesi günü Deneme, Müzik bölümünde yayınlandı. Bu yazıya gelen yorumları RSS 2.0 beslemesinden izleyebilirsiniz.