Başak'ın Yutmograf'ı

Pazar günü Yutmoğraf’ıma sürpriz yapmaya, Onu Ankara dışına kaçırmaya kararlıydım. Son dakika yapılan programa göre de Eskişehir’e gideceğiz. Hem de hızlı trenle… Cumartesiden biletleri almak için Tren Garına giderken yolda Cermodern’e uğradım. Geçtiğimiz haftalarda Ahmet Güneştekin’in sergini gezerken, alt kattaki sergi salonunda henüz kurulmakta olan bir başka sergi dikkatimi çekmişti. Ahmet Güneştekin’inki kadar olmasa da o sergi de büyük parçalardan oluşuyordu. Ancak bu eserlerin malzemesi balık ağlarıydı. Diğerinin aksine çok daha mütevazi bir görüntüsü vardı. Balık ağlarına oldum olası hayranlık duymuşumdur. Renkleri, dokuları, üst üste duruşlarındaki estetik beni her zaman büyülemiştir. Ancak sergi kurulumu tamamlanmadığı için gezemediğim bu sergiyi işte geçen cumartesi gezme imkanı buldum. Hemde yanında bir de hediyesiyle. Hediye ne miydi? Eserlerin sanatçısı Semra Özümerzifon da sergi alanındaydı ve eserleri birlikte gezerek yapımları hakkında sohbet ettik. Uzun zamandır gezdiğim sergiler içinde beni en çok etkileyenlerden biri olduğu içinde burada paylaşmak istedim.

Bu güzel sergiden sonra gara gittim ve biletimizi aldım. Akşam eve gittiğimde ise ilk işim Yutmoğraf’a hafta sonu müjdesini vermek oldu. “Hadi bakalım hafta sonu Eskişehir’e gidiyoruz”. Bizimkinin objektifi kocaman “gerçekten mi?” diye sordu. “Eveet” dedim. “Hem de hızlı trenle”… Treni duyunca “yaaa…” dedi biraz bozularak. Bu Yutmi’nin 2.tren yolculuğu olacaktı ve Hindistan’da yaptığı ilk yolculuk düşünülürse tepkisine şaşmamalıydım. Yine de hiç itiraz etmedi. Yalnızca “Eskişehir güzel bir yer mi?” diye sordu. Çünkü bu hafta sonu onu doğaya götüreceğimi sanıyordu. Aslında benim de niyetim öyleydi ama bazı aksilikler yüzünden program değişti. “Bakalım, ben de bilmiyorum. En son 20 yıl önce gördüm ben o şehri” dedim.

Sabah çalar saatten önce Yutmi’nin sesi ile uyandım. Yola gideceğiz ya… Bir de ileri saat uygulaması var. Bizimki işini garantiye almaya çalışıyor. Uyanamam ya da saati şaşırırım diye korkmuş olmalı.

İstasyona geldiğimizde burayı hemen hatırlıyor. Onu ilk getirdiğim yer burasıydı 🙂 “Aaaa biz buraya gelmiştik. Burası Hindistan’daki tren istasyonuna hiç benzemiyor.” diyor. “Evet benzemiyor. Üstelik sana bir sürprizim daha var. Hindistan’da gösterdiğin özveriye karşılık bu sefer business clas’dan bilet aldım.” diyorum. Vagona biner binmez “Oooo güzelmiş burası” diyor. “Evet ama dönüşte normal vagonlarda döneceğiz ona göre” diyorum. “Çok mu farklı normal vagonlar?” diye soruyor. Çok da farklı olmadığını söylüyorum, pek anlam veremiyor. Çünkü O, insanların ötekileştirmelerinden henüz habersiz. Çok da sorgulamıyor. Tren hareket ettiğinde heyecanla kucağıma oturup etrafa bakmaya başlıyor. Birden bana dönüp, “Senin şu Şevki arkadaşının fotoğraflarında gördüğümüz cam müzesi Eskişehir’de miydi?” diye soruyor. “Evet oradaydı.” diyorum. “Cam müzesine mi gidiyoruz?” diyor objektifini kocaman açarak. “Evet” diyorum. Nasıl seviniyor, nasıl heyecanlanıyor anlatamam. Artık benimle ilgilenmeyi bırakıp başka alemlere dalıyor.

Aslında ben de onun kadar heyecanlıyım. Hem ilk defa hızlı trene biniyorum, hem de 20 yıl sonra Eskişehir’i tekrar görecek olmanın heyecanını yaşıyorum.

20 yıl önceki yolculuğum geliyor aklıma. Sertaç’la beraber, Andaç’ın yanına gitmiştik. O zamanlar hızlı tren yoktu. Trenin restoranına oturup, yol boyunca bira içip patates kızartması yemiştik. Tren Eskişehir’e geldiğindeyse ikimizin de keyifler çakırdı 🙂 Sahi, Eskişehir’de bir öğlen birası ne hoş olur…

Eskişehir yazımıza devam edeceğiz. Her ne kadar cam müzesi de o bölümde geçecekse de Yutmi’nin ısrarları üzerine camla ilgili tüm yuttuklarını bu bölümde yayınlıyoruz 🙂 Bu arada Camzade’lere teşekkür ediyorum… 😉

Bir sonraki bölümde Odunpazarı’nda buluşmak, Eskişehir’i gezmek üzere kısa bir ara…

Bu yazı 01 Nisan 2013 Pazartesi günü Fotoğraf, Gezi bölümünde yayınlandı. Bu yazıya gelen yorumları RSS 2.0 beslemesinden izleyebilirsiniz.