Başak'ın Yutmograf'ı

Kalkandelen’de 20’şer dakikalık cami ve tekke gezimizin ardından tekrar yollara düştük. 15,5 saatlik yolculuğun sonunda Ohri’deki otelimize vardığımızda otobüs alkış sesleri ile çoştu 🙂 Çölde vaha gibi bir şeydi bu…

Hepimiz otobüsten inip, bavullarımızla birlikte otelin lobisine yönlendiğimizde, otel görevlisi bayan bizi durdurdu. İngilizcesi pek yeterli olmadığından rehberimizi çağırdık. Rehber otel memuresi ile konuşunca yanlış otele geldiğimizi öğrendi. Otobüsteki alkış sesleri yerini bir homurtu bulutuna terketti. Meğerse 500mt ötede aynı isimde bir otel daha varmış. Homurtular eşliğinde bavullar alındı, inilen merdivenler çıkılarak, bavullar gerisin geri otobüse yüklendi.

Otel görevlisi hanımın söylediği gibi 500mt ilerideki otelimizi bulduk. Otele vardığımızda saat akşamın 9’u olmuştu. Otel dökülmüyordu ama oldukça eski bir oteldi. Yıldızı olup olmadığından pek emin değilim 🙂 Neyse ki şansımıza o gece otelde Makedonya’lı bir grup, restoranda eğlence düzenlemişti. Böylece onların eğlencelerinden biz de yararlandık ve Makedon müziği ekliğinde akşam yemeğimizi yedik. Ertesi sabah 8’de Manastır’a gidileceğinden, yemekten sonra odalarımıza çekildik.

Akşam eğlenen grup, geceyi otelde geçirdiği için sabah kahvaltısını da onların sayesinde torpilli yaptık. Bunu bir sonraki sabah kahvaltısına istinaden söylüyorum. Gerçi kahvaltının bitmesine yakın, bizim söylenmemize karşılık biraz yumurta ilavesi oldu ama :)))…

Manastır’a doğru giderken yolumuzun üzerindeki Resneli Niyazi Bey Sarayını ziyaret ettik. Saray dışarıdan restore edilmiş görülmekle birlikte, içerisi daha çok müze ve sanat galerisi gibi kullanılmıştı. Pek bakımlı da değildi doğrusu. Saray’dan sonra Manastır’a vardık ve buranın Milli Enstitüsü ve Müzesini (Atatürk’ün okuduğu Manatır Askeri İdadisi) gezdik. Bu müzenden görüntüleri alttaki fotoğraflarda bulabilirsiniz. Bu arada rehberimiz ya Türkçe’si yeterli olmadığı için -ki kurduğu cümleler bu düşüncemi doğruluyordu- ya da gezdiğimiz yerlerin tarihi hakkında bilgi sahibi olmadığı için bize bu yerler hakkında pek bilgi veremiyordu. Sanırım BAMTUR’un rehberlik hizmeti bize gönderdiği -üstelik pek de uymadığı- tur programından öteye geçmeyecekti. Bunu, hava alanına indiğimize, bizi üzerine tükenmez kalemle “BAMTUR” yazılmış beyaz kağıtla karşılayan rehberi gördüğüm ilk an anlamıştım.

Belki dedim içimden; aramızdaki Arkeolog/Sanat Tarihçi Kızılay Çukurambar Şubesi Yönetim Kurulu Başkanı, kendisi bu konularda bilgili olduğu için -yoksa niye yazsındı karvizitine Arkeolog/Sanat Tarihçi diye- bizzat kendisi anlatacaktır… Ne yazık ki öyle de olmadı. Ama bizde kabahat, ne Ankara’da ne de İstanbul’da bizi karşılayan bir rehber olmadığına göre gideceğimiz yerlerde bilgi edinmek bize kalmıştı. Ya da bilseydik rehberlik hizmetinin yalnızca getirip götürmek olduğunu, çalışır gelirdik ya da merak edenler çalışırdı… Eh artık teknoloji de ilerledi. Ayfonları açıp çalışsaydık ya yolda… Tembeliz biz tembel. Rehber verilecek denmiş ya… Neyse ki imdadımıza Özge yetişti. Gezinin en genç 6 elemanından biri. Eskişehir Anadolu Üniversitesinde öğretmen. Geçti otobüsün başına, aldı eline mikrofonu hem anlattı hem otobüsü neşelendirdi.İyi ki gelmişsinizi be arkadaşlar 🙂

Manastır Şehri’nin cami ve türbelerini gezdikten sonra köfteciye gittik. Ben cami gezmek yerine bir kiliseye gittim. Cami bizim memlekette çokça var. Üstelik Kalkandelen’deki resimli cami hariç, Makedonya’da gördüğümüz tüm camiler bizim mimari ile aynı. -Zaten Osmanlı dönemine ait o kadar çok iz var ki- Bir de kiliseye girmek daha kolay geliyor bana. Başını örtmek, ayakkabı çıkartmak zorunluluğu yok. Şansıma girdiğim kilisede bir bebeğin vaftiz törenine denk geldim. İlk defa gördüğüm bu tören değişik geldi bana. Bir de üç din adamının söylediği şarkıların (herhalde ilahiydi) çok sesli olması hoşuma gitti. Çoksesli müziği seviyorum. Bir süre kenarda öylece durup izledim.

Her gittiğimiz yerde öyle kısıtlı zamanımız var ki ekstra bir yere gittiğinde bir sonraki durağa koşmak zorundasın. Ben de Manastır sokaklarında koşturup durdum 🙂 Makedonya’nın köfteleri meşhurmuş. Biz de bol bol köfte yedik. Bir de ucuz ki… Hem de büyük. Bir porsiyon köfte iki fincan altlığı büyüklüğünde.

Manastı’dan ayrıldığımızda saat 2’ye geliyordu. Ohri’nin şehir merkezine indiğimizde, rehber bizi ana yola bakan bir meydana bıraktı ve kendisi de bizimle bir saat sonra buluşmak üzere 9-10 kişilik Kızılay heyetiyle önceden ayarlanmış olan görüşmeye gitti. Tarif ettiği gibi biz de meydan’dan aşağıya, göle doğru yürüdük. Bir saat sonra da buluşma noktası geri geldik. Fakat ne gelen vardı ne giden. Kızılay ekibi rehberle birlikte kayıplara karışmıştı. Neyse ki telefonlarımız vardı. Hemen rehberi aradık, biraz gecikeceklermiş. Yarım saat sonra ekip geldi.

Tabii saat de ilerliyordu. Günün kararmasına 2 saat kalmıştı ve programa göre daha gezilecek çok yer vardı. Neyse rehber önde koşturarak bizi gezdireceği yerlere doğru yöneldi. Kaleye gidiyormuşuz. Öyle söyledi. Reber, daha önce geçtiğimiz yerlerden koşar adım geçerken, her kafadan bir ses çıkıyordu. Ne zaman inci alacaktık? Hanımlar inci almak istiyorlardı. Kaleye çıkacak mıydık? Kale uzak mıydı? Göl kenarına mı inecektik? Sorular, sorular, sorular… Rehber hiç birine cevap vermeden önden hızlı adımlarla yürüyordu. Arkadaki ekibin yaş ortalamasını tekrar hatırlatmak istiyorum çünkü bu insanların yürüyüş performansını doğal olarak etkileyecektir.

Ve tam Çınarlı meydana varmıştık ki ben kendimi avazım çıktığı kadar bağırır ve rehberi azarlar bir halde buldum.

Çünkü saat akşam üzerine yaklaşmıştı. Kızılay’ın özel görüşmesi bize 1,5-2 saat kadar vakit kaybettirmişti ve Kale genelde tepelerde bir yerde olurdu. Üstelik yürüyerek gidileceği söylenen kalenin uzaklığı gerçekten önemliydi. Aramızdaki 80 yaşındaki hanımlar bir yana annemde nefes darlığı vardı ve bu tempoda uzun süre yürümesi mümkün değildi. Rehberden kaleye ne kadar zamanda çıkılacağını söylemesini, kaleye çıkmak istemeyenlere bir alternatif getirmesini ve dönüşün ne zaman ve nereden olacağını söylemesini istedim. Alternatif getiremedi ama kalenin 1,5 saatlik bir yürüyüş mesafesinde olduğunu, dönüş için yine ilk buluştuğumuz noktada akşam saat 8’de buluşabileceğimizi söyledi.Anlaşılmıştı. Biz rehberden ve gruptan ayrıldık. Bizim gibi gruptan ayrılan başka insanlar da oldu tabii.

Yaşasın yine özgürdük 🙂 Ve öyle mutluyduk ki ! Göle doğru yürüdük ve çiçek bahçesi haline gelmiş meydandaki banklara oturduk.

Ben bir kaç dakika sonra göl kenarına indim. İskeleye çıktım. İskeledeki gezi teknelerinden bilgi aldım. Yarım saatlik turlar yapıyorlarmış. Annemlerle birlikte bu teknelere bindik. İyi ki de bindik. Arkada çok güzel bir Makedon müziği, önümüzde nefis bir manzara… İlaç gibi geldi. Üstelik kaleyi de gezilecek kiliseleri de uzaktan görmüş olduk. Tekne işine annemler kadar Yutmi’de çok sevindi. Havanın hafif bulutlu olması onun daha keyifli görüntüler yutmasını sağladı. Hele denize düşen bulutlara bayıldı bayıldı. Onları yutacağım derken neredeyse kendi de suya düşecekti ibiş 🙂

Tekne turundan sonra kaleye doğru giden sokaklarda yürük. Çok güzel restore edilmişti hepsi ve yine bizim mimarimizden izler taşıyorlardı. Zamanın nasıl geçtiğini anlamadan yine bir günün sonuna geldik ve saatlerdir uzak kaldığımız otobüsümüze doluşarak kaç yıldızlı olduğunu hala bilmediğim ve çok merak ettiğim otelimize geri döndük. Restoranda bizden başka kimse yoktu. Tabii ne müzik ne de eğlence… Yarın sabah Üsküp’e doğru yola çıkacaktık. Yoruldunuz mu? O zaman alttaki müzik eşliğinde fotoğraf bakmaya ne dersiniz?

Bu yazı 01 Mayıs 2013 Çarşamba günü Fotoğraf, Gezi bölümünde yayınlandı. Bu yazıya gelen yorumları RSS 2.0 beslemesinden izleyebilirsiniz.