Başak'ın Yutmograf'ı

Türkçeyi çok seviyorum 🙂 Durun durun kaçmayın edebi konulara girmeyeceğim 🙂 Biraz dalış yapacağız hepsi o… tabii eğer isterseniz. Bir de şu sallanma dursa iyi olacak. Biri masayı tutsa ne güzel olacak. 🙂

Geçtiğimiz hafta sonu diplerde dolandım biraz 🙂 Değişik değişik diplerde dolandım hemde… Yahu bu Türkçe gerçekten çok keyifli bir dil 🙂 Arada sırada aklıma geldikçe güleceğim, yapacak bir şey yok ne olur kızmayın…

En güzelinden başlayayım bari; öncelikle Kaş sularının diplerini gezelim biraz… 19 Mayıs’ın soğuk Kaş dalışını saymazsak, en son dalışımı Ekim 2013’te Selimiye’de yapmıştım. Yani uzun zaman oldu böyle keyifli dalışlar yapmayalı. Üç gün üst üste Kanyon, Heybeliada, Tünel, Caretta Point, Pina Point gibi yerlerde daldık. Nerelerde daldığımızdan çok, neler gördüğümüz önemliydi bu sefer benim için çünkü ben yıllardır Kaş’ta dalarım, canlı açısından hiç bu kadar zengin bir dip yapısı görmedim. Kızıldeniz’deki aslan balığı bile gelmiş Kaş’a… Türkiye sularında, aynı dalışta; orfozlar, lagoslar, akyalar, kaplumbağalar, vatos gördüğüm ilk oluyor sanırım. Son dalışta, bir sarı karides gördük ki çok şirindi. Sacit fotoğrafçılığını bir kere daha konuşturdu ve geniş açı ile aslan balığı ve bu sevimli sarı karidesi görüntülemeyi başardı.

Bir de hayatımda ilk defa kelebek vatosu gördüm. Son gün dalışlarının ilkiydi; Oğuzhan, ben Kaş’a geliyorum diye bir kelebek vatosu almış ve hemen teknenin altın saklamış. Bu kelebek vatosları pek su üzerinde dolanmazmış. Genelde kumun altına saklanır uyurlarmış. Bizim de tam dalışa indiğimiz noktada bir kumluk vardı. Kumun üzerindeki benekli desenler dikkatimi çekti. Önce kumun altından görünen bir kaya olabilir mi diye baktım ama desenler hoş bir tekrar içindeydi. Dil balığının yüzeyindeki desenlere benziyordu biraz. Elimle kaya olup olmadığını anlamak için dokundum. O da nesi? Kaya olmadığı gibi etli bir şeye benziyordu. Hemen bizimkileri çağırdım şakşakla… İlk Sacit gördü. O da bir canlı olduğunu anladı. Sonra Oğuzhan, Füsun ve Metin de geldi. Oğuzhan, benim ellediğim, kumun üzerinde görünen yüzeyden önce elini soktu biraz altına doğru, sonra neredeyse kolunun yarısına kadar hayvanın altına sokup hayvanın yarısını kumun üzerine çıkarttı. Çok şaşkındık çünkü beklediğimizden daha büyük birşeyle karşılaşmıştık üstelik de kımıldamıyordu. Bir hayvan olduğu kesindi. Çok büyük bir pisi balığına benziyordu. Ben ölmüş olabileceğini düşünürken birden silkelendi, üzerindeki diğer kumları da sağa sola savurup uçmaya başladı (aslında yüzmeye demem lazımdı ama bana göre sualtında kumda ve kayada yürümeyen herşey uçuyor demektir. Biz de 🙂 ). Şekli ve kuyruğuna bakılıysa vatosa benziyordu ama daha önce hiç böyle bir vatos görmemiştim. Bu o kadar ani oldu ki Sacit makinesini ayarlayıp çekene kadar hayvan çoktaaan uçup gitmişti bile. Onun için bu fotoğrafları size kelebek vatosunu gösterebilmek için internetten buldum. Tekneye çıkıp Levent’e anlattığımızda bize onun kelebek vatosu olduğunu söyledi. Çapı sanırım 1mt. vardı. Oğuzhan’a bu güzel armağanı için tekrar teşekkür ediyorum.

Tüm bu güzelliklerde Kaş Sualtı Derneği’nin ne kadar payı var bilmem ama belli ki sualtı koruma altına alınmış bir şekilde… Bu dernek bir de rozet çıkartıp satışa sunmuş. Sizler de eğer Kaş’a giderseniz bu rozetten alıp, sualtı dünyasının korunması için yapılan çalışmalara katkı sağlayabilirsiniz.

Bu arada sualtını anlatırken kullandığım fotoğraflar -yazıdan da anlaşıldığı üzere- Sacit Uluırmak’a ait. Bunun birkaç nedeni var; birincisi o benden çok daha eski ve başarılı bir sualtı fotoğrafçısı. Hatta ben sualtı fotoğrafçısı sayılmam, sualtında bir iki fotoğraf çekmişliğim var demek daha doğru olacak. İkincisi bu gezide ne Yutmi ne de Yutmi Cunyır yanımdaydı. Üçüncüsü olsa bile Yutmi’nin sualtı giyisisi delindiği için giyemez, vertigo olduğu için dalış yapamazdı. Cunyır’ın da sualtı ekipmanı yok. 🙂

Aslında bu dalış işi biraz neye niyet neye kısmet gibi bir şey oldu. Benim Kaş’a asıl gidiş sebebim başkaydı. Onun için yanıma Yutmi’yi veya Cunyır’ı almayı da akıl edemedim. Ama denk geldi, bir şekilde dip çekti 🙂 iyi ki de çekti.

Kaş’ta kaldığımız süre içinde bir akşam Esin ile Sacit’in nefis Kaş manzaralı balkonunda ay kızartması yapıp, denize attık. İşte ikinci dip de orada oldu. Sacit’le şişenin dibini bulduk. 🙂 Gördüğüm en güzel diplerden biriydi. Yutmi bunları görünce eminim hasedinden çatlayacak ve bir hafta yüzüme bakmayacak biliyorum, ama yapacak bir şey yok… 🙂 Şişenin dibindeki güzellikleri görebilmek için şişenin dibini bulmak gerekmediğini de böylece kanıtlamış olduk. :))) Çektiği ve de paylaştığı için Sacit’in eline, yüreğine sağlık…

Neyse ki fotoğrafı çeken Sacit; aksi taktirde o surat asma bir haftayla da kalmazdı… Yutmi, Sacit’i çok sever. Zamanında ona az mı destek oldu? Üstelik Yutmoğraf’ın doğumunda da manevi desteği vardır Sacit’le Esin’in. Neyse Yutmi konusunu kapatalım artık.  :)))

İşte “Dip” dedik nerelere geldik. Keşke dipler hep böyle güzelliklerle dolu olsa…

“Bir şeyin dibini bulmak”; içindekini tüketmek ya da kafayı bulmak anlamında da kullanılabildiği gibi, bizimki gibi kullanıldığında da bambaşka bir şey çıkıyor ortaya. Bir de dibi bulunamayacak sırlar, dostluklar, yaşanmışlıklar var hayatta. Kimi hoş, kimi boş, kimi mayhoş 🙂 

Dibini kurcaladım kelebek vatosunun,

Gerçeği görebilmek için…

Dibini kurcalarım bazen davranışların,

İnsanları görebilmek için…

Kumlarını silkeleyip uçan bir vatosu

görebildiğimiz kadar net midir acaba

davranışları insanların?

Ya da şöyle mi sormalıyım acaba; vatos, üzerindeki kumları silkeleyip uçabilirken özgürce, insanoğlu da olabilir mi bu vatos kadar özgür?

Daha da dibe inesim var böyle devrile devrile, taklalar parandeler ata ata… Ama vurgun filan yerim neme lazım. 🙂 Hadi bugünlük bu kadar dalış yeter, tüm dostlara selam olsun 🙂

Bu yazı 12 Temmuz 2016 Salı günü Dalış, Deneme, Fotoğraf bölümünde yayınlandı. Bu yazıya gelen yorumları RSS 2.0 beslemesinden izleyebilirsiniz.