Başak'ın Yutmograf'ı

İstanbul üzerinden Telaviv’e doğru uçarken içimde bir kaç hafta önce Mescidi Aksa’da yaşanan olayların tedirginliği olduğunu hissettim. Bir de pasaport kontrolü sırasında neler yaşayacağımızı merak ediyordum.

Bir arkadaşım pasaportta İsrail vizesi olduğu takdirde Mısır’a İran’a ve bazı Arap ülkelerine giremeyeceğimi söylemişti. Engin ise toplu vize alındığı için bunun sorun olmayacağını yalnız pasaport kontrolünden geçerken pasaporta damga istemediğimizi hatırlatmamızı söylemişti. Bunu Küba’da da yaşamıştım. Küba da pasaporta vizeyi yapıştırmıyor. Pasaporta bir kağıt zımbalıyor, çıkarken de çıkartıp geri alıyor. O da bunu Amerika’ya gitmek istersek sıkıntı yaşamayalım diye yapıyor.

Girişte değil ama çıkışta çok sıkı arama yapıyorlar, çok fazla soru soruyorlar, fotoğraf makinesindeki fotoğraflara bile bakıyorlar dedikleri için ben öyle az eşya ile gittim ki yanıma küçük bilgisayarımı bile almadım. Onun için tüm geziyi aldığım ufak tefek notlara ve fotoğraflara bakarak şimdi yazmaya başlıyorum.

Neyse nerede kalmıştık; Telaviv havaalanına inip pasaport kontrolüne geldiğimizde görevlinin bana sorduğu soru, hiç de önceden hazırlandığım soru olmadı. Görevli; son bir kaç ay içinde Afrika’da bulundunuz mu diye sordu, ben de hayır dedim. İsrail’de ne kadar kalacaksınız dedi, altı dedim. Bir de rica ettim pasaportuma damga vurmasın diye ve geçtim. Bana bir küçük kağıt parçası verdi. Bu kağıdın pembesinden de çıkarken vereceklermiş, hepsi bu… Bütün grup bu şekilde geçti.

Telaviv’e bir şabat günü gelmiştik. Şubat değil, şabat 🙂 Şabat, Yahudiler için dinlenme günü demekmiş ve cumartesi sabah gün doğumu ile başlayıp, akşam gün batımına kadar sürüyor. Ne olmuş biz de pazar günü çalışmıyoruz diyebilirsiniz ama burada ki dinlenme öyle böyle değil. Asansörler bile cumartesi özel çalışıyormuş şabatta, her katta durduğu için siz elinizi bile kaldırmıyormuşsunuz düğmeye basmak için… Artık varın gerisini siz düşünün. Telaviv’den yaklaşık bir bir buçuk saatlik bir otobüs yolculuğundan sonra Kudüs’e vardık. Yollar -sanırım şabattan dolayı- öyle boştu ki… Ama artık hava kararmaya ve sokaklarda tek tük insanlar görünmeye başlamıştı. Otelin önüne gelip otobüsten indiğimizde karşılaştığımız manzara karşısında diğerlerini bilmem ama ben “şimdi papazı bulduk” dedim. Zira hemen önümüzde duran bir başka otobüsten de bir otobüs dolusu tam donanımlı -yani üzerlerinde el bombası dahil her şey olan- kalaşnikoflu askerler inmiş bizimle beraber otele giriyorlardı. Birden aklıma “Otel Ruanda” filmi geldi. Sakince rehberimiz Ruti’ye yanaşıp, en yumuşak sesimle; bu askerler niye gelmiş ki? diye sorduğumda; bana onların asker değil jandarma ve sınır polisi olduğunu, Mescidi Aksa’da yaşanan olaydan sonra Kudüs’e takviye birlik olarak gönderildiklerini, endişelenecek bir şey olmadığını, onlarında bizim gibi bu otelde kalacağını söyleyince az da olsa rahatladım.

Kudüs’ün almış olduğu isimlerin büyük çoğunluğunda ortak anlam “BARIŞ” ve “KUTSAL” kelimelerine dayanmaktaymış. Ancak Yahudiler için ruhani merkez, Hristiyanlar için tarihin başladığı ve biteceği yer, Müslümanlar için de Mekke ve Medine’den sonra üçüncü kutsal şehir olan bu şehir, tarih boyunca kutsallık vasfını korumuşsa da barışı hiç bir zaman sağlayamamış görünüyor.

Odalarımıza yerleşip, akşam yemeğini de yedikten sonra Ruti bizi Kudüs’de akşam yürüyüşüne davet etti. Oldukça boş olan sokak ve caddelerden geçtik. Her yer tarih kokuyordu. Tüm binalar taş kaplıydı (Kudüs’te böyle bir kanun varmış. Binaların dışı taşla, üstelik aynı taşla kaplanırmış). Ben travertene benzettim ama Ruti değil dedi. Ne taşı bilmiyorum. Fotoğraflara baktıkça görürsünüz zaten.İstiklal caddesine benzer bir caddede bir kadın, boş sokaklara keman çalıyordu. Kemanın sesine gelen beş on kişi oldu ne güzel  🙂 İşte Kudüs’te ilk gecemiz böyle geçti.

Hazır müzikten bahsetmişken; Annesi babası Rus Yahudilerinden olan, Filistin İsrail barışı için orkestra kuran, Nobel ödüllü dünyanın sayılı orkestra şeflerinden İsrailli Daniel Barenboim ile Arjantinli piyanist Martha Argerich’in birlikte çaldıkları bir parça dinleyelim ve sabaha Mescidi Aksa’da buluşmak üzere diyelim… 🙂

Bu yazı 06 Aralık 2014 Cumartesi günü Gezi bölümünde yayınlandı. Bu yazıya gelen yorumları RSS 2.0 beslemesinden izleyebilirsiniz.