Çocuklara kıymayın efendiler !
Bir arkadaşdan gelen bir e-posta;
“Dün tüm gün Berkin haberleri takip ettik, çaresiz, öfkeli, üzgün…
Akşam oğlum Berkin’i sordu,kim olduğunu merak etti basitçe açıkladım. Sonra bütün gece beynimde yankılanan o soruyu sordu:
‘ peki anne , şimdi bu çocuk öldü ya, mezarda da büyüyecek mi? Çocuklar ölünce mezarda da büyümeye devam ediyor mu?’ dedi ne kadar büyük bir soru sorduğunun farkında bile değildi…
Ne desem bilemedim. Bilmiyorum dedim.Banyo ya gittim, ağladım, tüm gün içimde biriktirdiğim herşey aktı yüzümden. Sekiz yaşında ki oğlumun sorusu buydu. Onu uyuttuktan sonra face de paylaştım aramızdaki bu konuşmayı ama facei olmayanlar için burada da paylaşmak istedim. Dünden beri bunu düşünüyorum.
Gerçekten çocuklar öldükten sonrada büyümeye devam ederler mi? Sevmeye, sevilmeye, hayata ve çocukluğa dair yapamadıkları ne varsa işte onları yapmaya mezarda da devam ederler mi? Ettiklerini düşünmek istiyorum..
Bence Berkin gibi çocuklar mezarlarında büyürler. Nasıl mı? İşte böyle;
)
12 Mart 2014 Çarşamba, 16:29 at 16:29
ÇOCUK GÖZLERİ
Çocuk gözleri, en güçlü mermidir yeryüzünde.
Ki, en zalim yürekleri ve en kalın zırhları deler sessizce.
En güzel ve en zalim insan bir çocuktu geçmişinde.
Bazen çocuklar, büyürken gözlerini bırakır geride.
12 Mart 2014 Çarşamba, 23:11 at 23:11
çok güzel olmuş Başak, ellerine sağlık…
13 Mart 2014 Perşembe, 14:28 at 14:28
savaşta ölen çocuklar
I.
defterinin iki ucu
kar süsleri
çocuk mermisi
diye bir mermi
yok ki.
II.
bütün çocuklar gülümser
serçe parmağına tutunur
ölürken serçeler.
III.
şiiri durdurma baba
burnum kanıyor
beni merak etme
kan durur.
Halim Yazıcı
13 Mart 2014 Perşembe, 15:04 at 15:04
Sevgili Onur, serçeler ölmeden önce kapar gözlerini,
görmemek için zalim avcının gözlerindeki nefreti ve kini.
14 Mart 2014 Cuma, 06:12 at 06:12
Cocuklar mezarlarında büyümesinler, aileleri ile büyüsünler, sevgi ile büyüsünler… Çok şey mi istiyorum, istiyoruz?
17 Mart 2014 Pazartesi, 08:51 at 08:51
Maalesef çok üzücü bir durum, inşallah bugünleri atlattığımız zamanları da görürürüz..
17 Mart 2014 Pazartesi, 11:27 at 11:27
“Dünyayı verelim çocuklara hiç değilse bir günlüğüne
allı pullu bir balon gibi verelim oynasınlar
oynasınlar türküler söyliyerek yıldızların arasında
dünyayı çocuklara verelim
kocaman bir elma gibi verelim sıcacık bir ekmek somunu gibi
hiç değilse bir günlüğüne doysunlar
bir günlük de olsa öğrensin dünya arkadaşlığı
çocuklar dünyayı alacak elimizden
ölümsüz ağaçlar dikecekler”
– Nazım Hikmet Ran
17 Mart 2014 Pazartesi, 12:42 at 12:42
Birdenbire çocuklarımız oldu. Ölü çocuklar, kör çocuklar, engelli çocuklar, acıyla büyüyen ama umudumuzu artıran çocuklar…
17 Mart 2014 Pazartesi, 14:25 at 14:25
Ben bu hepinizin yazdıklarına gözyaşı dökmekten başka birşey yapamıyorum…
Kin gözyaşları…
İntikam gözyaşları…
Ama…
Ama, hepsinden ağır basan,
hepsinin üstünü örten,
UMUT ve SEVGİ gözyaşları…