Başak'ın Yutmograf'ı

Üç çocuktan bahsedeceğim size bugün. Bal, Nana ve Ceci. Nana 4 ve Ceci 7 yaşında birer film kahramanı. Bal ise 17 yaşında genç bir piyanist. Bal’ı hepinizin okumasını isterim. Filmleri ise her anne babanın ve eğitimcilerin izlemesi gerektiğini düşünüyorum… Buyurun, konser başlıyor 🙂

Bal

20 mayıs sabahı Serpil beni ben Serpil’i kışkırttık ve Eymir’de yürüyüşe gittik. Bu güzel yürüşün ardından neler geldi neler… Bir Doğu Karadeniz gezisi, bir de konser 🙂 Doğu Karadeniz’e henüz gitmediğim için bir şey yazamam ama Bal’ın konserinden söz etmeden geçemeyeceğim.

Bal, Serpil arkadaşımın arkadaşının kızı. Eymir yürüyüşünden sonra bir kahve içip, Karadeniz gezisi hakkında konuşmak üzere Serpil’lere gittiğimde Bal’ın annesi Sibel’le tanıştım . Hepsi Bal’ın o akşamki mezuniyet konserini konuşuyorlardı. Beni de davet ettiler. Memnuniyetle gelirim dedim.  Akşama hazırlanıp konser salonunun yolunu tuttum. Bal Ertürk, bu yıl konservatuvarın piyano bölümünden mezun olacak genç bir piyanist. Bal’dan önce iki öğrenciyi daha dinledik. Biri 7.sınıf öğrencisi Nihan Ulutan, diğeri lise 2 öğrencisi Arın Aykut. İkisi de çok başarılıydılar. Ama Bal’ı dinlerken nasıl heyecanlandığımı size anlatamam.  Bal’ın parmakları piyanonun üzerinde adeta dans ediyor ve ben onu dinledikçe daha da heyecanlanıyordum. Şimdi ben bunları yazarken Bal’ın annesinin benim arkadaşım olduğunu, duygusal yaklaştığımı düşünebilirsiniz. Ama Bal’ı da, annesini de ilk defa o gün gördüm. Ayrıca ben bir müzik eleştirmeni de değilim, ancak çocukluğumdan beri klasik müzik dinlerim ve iyi bir dinleyici olduğumu düşünüyorum. Bal çalarken yüreğime dokundu. Benim için de sanat budur. Yüreğe dokunabilmek…

Serpil’lerde kahve içerken Bal’ın nasıl deliler gibi çalıştığını söylediklerinde çok önemsememiştim. Ne demişler; kuzguna yavrusu güzel görünür. Ama Bal’ı dinlerken söylenenlerin tek bir kelimesinde bile en ufak bir abartı olmadığını gördüm. Öyle güzel ki böyle başarılı gençlerin, çocukların yetiştiğini izlemek. Onlara yürekten destek vermekse benim için en büyük mutluluk. Beni Bal’ın yaptığı güzel müzik kadar etkileyen diğer bir şey ise, duruşundaki mütevazilik oldu. Son derece zarif, naif ve sevecen… Ne kadar çalışkan olduğunu söylemeye gerek yok sanırım çünkü sonuç ortada. Bal’ın özü güzel, kendi güzel, yaptığı müzik güzel… Ne diyebilirim ki; yolun açık olsun sevgili Bal, bu yolda, tüm güzellikler, doğruluk ve sevgi hep seninle olsun…

Nana,

Nana, başrolunu 4 yaşında bir kız çocuğunun oynadığı filmin ve filmdeki karakterin adı. Film, ormanın yanındaki bir taş evde geçiyor. Film boyunca Nana’nın annesiyle olan ilişkileri ve annesi yokken kendi başına yaptıklarını anlatıyor. Bir de babasının domuz çiftliğini ziyaret edip, bir domuz kesimine tanıklık ediyorsunuz.

Film, kısa filmdi ve şansımıza filmden sonra yönetmenle söyleşi vardı. Elif’le birlikte ilgiyle izledik… Film boyunca gördüklerimiz karşısında annelerimiz, kadınlarımız dehşete düşmüşlerdi . Çocuğun yemeğini tek başına yeme çabası, annenin ilgisizliği (izleyene göre), okunan masalın konusu, domuz kesiminin çocukların yanında yapılıyor olması, annenin onu evde tek başına bırakıp odun toplamaya gitmesi…

Nana pembe plastik çizmeleri, kot eteği ve kırmızı çoraplarıyla öyle şirindi ki filmin neredeyse çoğunda tek başına onu izliyor olmamıza rağmen hiç ama hiç sıkılmadık. Oyuncaklarıyla oynadı, sütle bisküvi yedi, koca kırmızı masal kitabıyla kendi kendine masallar okudu, bahçedeki koltukta oyunlar oynadı… Ve tüm bunları öyle doğal bir şekilde yaptı ki orada bir film çekimi yapıldığına asla inanmazsınız… Anlatılması o kadar zor bir film ki… Bakan kişiye göre değişebilecek çok fazla ayrıntı var. En iyisi ben daha fazla uzatmayayım. Son olarak; kuralcı, korumacı olan veya olmayan aileler, keşke bu filmi izleyebilseler ve izlenimlerini burada paylaşabilseler… O kadar çok isterim ki… 🙂

Bu dünya tatlısı küçük kızın kahkahalarını dilemek ve izlemek için; http://www.youtube.com/watch?v=kAqRw1hBpqc&feature=related

Ceci

Ödül filmi değişik açılardan ele alınabilecek ve son zamanlarda izlediğim en iyi filmlerden biri. 7 Yaşında bir kız çocuğunun başrolü oynadığı film, Arjantin’de geçiyor. Askeri diktatörlük zamanında yaşanmış olaylardan esinlenerek yapılmış filmde bir kız çocuğunun düştüğü ikilemler ele alınmış. Yine son derece doğal sahnelerle karşı karşıyayız.  Ben izlerken kendi çocukluğumdan da izler buldum. 7 Yaşında bir kız çocuğu yazdığı bir kompozisyondan dolayı bir ödül kazanıyor. Üstelik kendi bildiği şekilde doğruları yazamadığı, gerçeklerin tam tersinin yazdırıldığı bir kompozisyonla bir ödül kazanıyor. Bu ödülü verecek olan ise ailesinin büyük bir kısmını öldürmüş olan askeri dikta… Yalan söylemek zorunda olan bir kız çocuğu ve onun ikilemleri, O kız çocuğunun ilgiye ve sevgiye olan açlığı… Ödülü kazandığı zaman içine düştüğü çelişki, çocukların birbiriyle olan ilişkileri, arkadaşlıkları, acımasızlıkları. Öyle doğaldı ki çocuklar…

Filmin yönetmeni ve aynı zamanda bu otobiyografik bir hikâyenin sahibi Paula Markovitch. Bakın o film hakkında neler söylemiş. “Bu otobiyografik hikaye, sürekli rüyalarıma giren, çocukluğuma ait yerlerde geçiyor. Durmak bilmeyen nemli rüzgârın sesi hala kulaklarımda; hiç de dostane olmayan o sahil hala gözümün önünde… Sarı ve gri bir deniz. Duvarları titreten bir fırtına. Saldırganlığın hüküm sürdüğü bir dönem. Okulda sıradan bir faşizmin gülünç seremonilerine maruz kalıyoruz. Yedi yaşındayım. Okula gidiyorum ve diğer çocuklara kimliğim ile ilgili açık vermemem gerektiğinin farkındayım. Ailemin güvenliğinin, ağzımı sıkı tutmama bağlı olduğu konusunda uyarıldım. Ben de söz dinliyor ve tembihledikleri gibi yalan söylüyorum. Onları yalanlarıma inandırmayı başarıyorum. Diğerleri gibi olmaya çalışıyorum ama annem çok üzgün ve benden giderek daha çok nefret ediyor. Kötü ve aptalım ve ona acı çektiriyorum. Ne kadarını söylemem, ne kadarını kendime saklamam gerekiyor? Annemin beni tekrar sevmesi için, diğerlerini memnun etmek için ne yapmam lazım? Karmakarışık, korku dolu bu dünyada nasıl davranmamız gerekiyor?” Paula Markovitch

Bu yazı 25 Mayıs 2012 Cuma günü Müzik, Sinema bölümünde yayınlandı. Bu yazıya gelen yorumları RSS 2.0 beslemesinden izleyebilirsiniz.